بررسی بافت‏شناسی اثرات داروی استامینوفن در طی روند التیام زخم ناشی از جراحی در معده موش صحرایی

زمینه و هدف: امروزه کاهش درد و بهبود سریع زخم های جراحی مورد بحث محققین می باشد. تحقیق حاضر با هدف تعیین اثرات بافت‏شناسی استامینوفن، به عنوان یک ضدّ درد غیر مخدّر و بدون اثرات ضدّ التهابی، بر ترمیم زخم جراحی در معده موش صحرایی انجام شد.   روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، تعداد 15 سر موش صحرایی نر ویستار به طور تصادفی به سه گروه 5 تایی (شم، شاهد منفی و تجربی) تقسیم شدند. یک برش گاستروتومی یک سانتیمتری در خم بزرگ معده موش ها ایجاد، سپس در دو لایه بخیه زده شد. گروه تجربی، استامینوفن (mg/kg 30) را به صورت محلول در dimethyl sulfoxide (dmso) 5% (ml/kg 10) خوراکی، روزانه به مدت 15 روز دریافت کردند. گروه های شاهد منفی و شم نیز به ترتیب dmso 5% (ml/kg 10) و سرم فیزیولوژی (ml/kg 10) را به همان روش دریافت کردند. آسیب شناسی و مقایسه التیام زخم بین گروه ها با در نظر گرفتن عوامل مؤثر در ترمیم، نظیر رشد و تکثیر فیبروبلاست ها، تشکیل عروق نوساز، ایجاد بافت پوششی جدید و کلاژن در نسج ترمیمی انجام گردید. اختلاف معنی دار بین گروه ها با استفاده از نرم‏افزار spss و آزمون‏ anova تعیین گردید. سطح معنی داری 05/0>p در نظر گرفته شد.   یافته ها: تفاوت معنی داری از نظر تعداد فیبروبلاست ها، جوانه های مویرگی، اندازه شکاف باقیمانده موجود در دهانه زخم و محتوای کلاژن موجود در نسج ترمیمی بین گروه های مورد مطالعه وجود نداشت.   نتیجه گیری: نتایج بررسی حاضر نشان داد که استامینوفن در ترمیم زخم جراحی معده در موش صحرایی اثر سوء نداشته و می تواند به عنوان یک ضدّ درد بعد از جراحی معده مورد استفاده قرار گیرد.